„Hejt – jestem tego warta” – rzuciła X., z którą pracuję od kilku tygodni, a która dwadzieścia minut wcześniej miałaby ochotę zakneblować wszystkich czytelników. Szczególnie tych hejtujących.
Ja czasami mam na to ochotę. Szczególnie wtedy, gdy słyszę kolejną historię o tym, że ktoś woli pisać pod pseudonimem lub w ogóle przestał pisać, bo spotkał się z hejtem. Z drugiej strony – czy na hejt nie można spojrzeć inaczej? Czy hejt przypadkiem nie jest formą komplementu? Czytaj dalej Hejt – jestem tego warta
Doktor literaturoznawstwa, pisarka, trenerka kreatywnego pisania. Pisze, bo chce… Pracuje z osobami, które chcą pisać tak, by inni chcieli to czytać.
„A możesz powiedzieć, dlaczego osoba, która ma prawie gotową książkę, przestaje pisać i jej nie kończy?” – tak mniej więcej brzmiało pytanie, które zadał Radek Budnicki, twórca podcastów 
Co wspólnego z pisaniem ma skakanka? Dowiesz się z tekstu Diany Malinowskiej, uczestniczki 2. edycji „Piszę codziennie. 21-dniowe wyzwanie”.
„Słuchaj, mam problem. Nie wiem, jak zapisać myśli bohatera” – mniej więcej takie zdanie usłyszałam od jednej z moich pierwszych kursantek kilka lat temu. Kilka miesięcy temu, gdy zaczęłam prowadzić webinary, na czacie pojawiło się pytanie… Chyba już zgadłaś, że brzmiało: „Jak zapisać myśli bohatera”.
Za nami długi weekend. Odpoczęłaś? Pozwoliłaś sobie na nicnierobienie? Mam nadzieję, że tak. Odpoczynek jest czymś, czego potrzebujemy, by tworzyć, pisać. Świetnie to ujęła Julia Cameron w Drodze artysty: 
Podczas prowadzonych przeze mnie zajęć często pada pytanie: „Jak zapisać dialog?”. Wydawałoby się, że chodzi o podstawową wiedzę typu: gdzie kropka, a gdzie myślnik. A jednak…! Wiedza niby podstawowa, ale dla wielu początkujących autorów wciąż wiedza tajemna. Jak bardzo tajemna, dostrzegam, gdy czytam książki w ramach poradni pisarskiej lub teksty uczestników 21-dniowego wyzwania „Piszę codziennie”.
„Co lubisz robić i czego sobie skąpisz?” – takie pytanie wyczytałam jakiś czas temu w książce Julii Camerom „Droga artysty” (polecam!). Moja odpowiedź brzmiała: „Lubię spędzać czas w kawiarni, a od jakiegoś czasu rzadko sobie na to pozwalałam”. 
Niedzielny wieczór. Niewielka knajpka w centrum miasta. On zamówił piwo. Ona sok. I zaczęła się tradycyjna w tej sytuacji rozmowa. On przyznaje się, że chce napisać książkę. Ona zaczyna słuchać uważniej. Już przewiduje, że zaraz padnie pytanie: „Od czego zacząć?”: albo „Co mi radzisz?”. I rzeczywiście – jedno z tych pytań pada. Nieważne które. Randka przestała być randką.
Kilka dni temu czytałam artykuł o zasadach poruszania się w Internecie. Wynikało z niego, że skoro zdecydowałam się pracować online, skoro zdecydowałam się być obecna w social media, nie mogę uciec od świata online na dłużej niż kilka dni. Nawet moja nieobecność przez tydzień może spowodować katastrofę i straty nie do odrobienia.
Piszę, bo muszę?
