Cześć. Jak się dzisiaj czujecie? Ja czuję się jak motyl, który spojrzał w lustro i odkrył, że jest paziem królowej…
Uczestnicy moich spotkań są już chyba przyzwyczajeni, że na dzień dobry proszę o stworzenie metafory; o opisanie swojego samopoczucia za pomocą metafory. Po co? By poćwiczyć kreatywność, a także spróbować tworzyć to, co King nazywa ozdobnikami.
Tak, wiem: brzmię ostatnio jak zacinająca się płyta winylowa. Wyłącznie pisanie scen erotycznych i pisanie scen erotycznych…
Ma to związek z rozpoczynającym się wkrótce kursem, bardzo dla mnie ważnym, stąd tak częste nawiązania
do tematu. Jestem głęboko przekonana, że warsztaty wiele przyniosą uczestnikom.
Może zacznijmy od tego, czym jest tabu. W encyklopedii znalazłam taką definicję: „tabu – [polinezyjskie tapu ‘zakazane’, ‘nietykalne’, ‘święte’, ‘przeklęte’], zakaz kontaktowania się z niektórymi osobami, zwierzętami lub przedmiotami, przebywania w pewnych miejscach lub uczestniczenia w pewnych obrzędach, którego przekroczenie ściąga na osobę lub społeczność sprawcy sankcję sił nadnaturalnych; również osoby, zwierzęta lub przedmioty, których ten zakaz dotyczy”*. Zatem nie przekraczamy tabu, bo spotka nas kara…
„Czytając setki artykułów, [zauważyłam, że] wszyscy piszą, jak sprawić, by książka była wydana, jak ją napisać, ale co po tym? Przecież nie mogę siedzieć bezczynnie i patrzeć, czy z półki w sklepie zniknęła moja książka czy nie. (…) Chciałabym zobaczyć Pani artykuł o tym, jaką drogę obrać, kiedy już jest się w miejscu, w którym chciało się być i do którego się dążyło” – napisała w mailu pewna początkująca pisarka. Dziś spełniam jej prośbę.
Jako czytelnik (lub czytelniczka) – co wolisz? Długie, szczegółowe opisy, jak w Nad Niemnem Orzeszkowej, czy też opis będący jedynie sugestią zarysowaną kilkoma zdaniami? Twoja odpowiedź zależy od tego, kim jesteś, co lubisz czytać, a może nawet od Twojego nastroju. Jako pisarka (lub pisarz) też możesz tworzyć różne opisy w zależności od tego, co chcesz napisać. Inne opisy pojawią się w powieści historycznej, inne w powieści akcji, inne – w symbolicznej.
…czyli program Ducha dla literatury polskiej
Kilka dni temu otworzyłam na przypadkowej stronie Dziennik Gombrowicza i znalazłam taką oto notkę:
„Z najgłębszej pokorą wyznaję, ja, robak, że wczoraj we śnie ukazał mi się Duch i wręczył mi program, złożony z pięciu punktów: Czytaj dalej Nie dla psa kiełbasa
Uwielbiam wszelkie pisarskie zabawy. Z pisaniem często wiąże się tyle napięć, że każde ćwiczenie, które pozwala na dystans i uśmiech, jest – moim zdaniem – wartościowe samo w sobie. Dlatego dzisiaj chcę się z Wami podzielić pewną zabawą w pisanie wierszy. Odnalazłam ją w książce Jak pisać dobrą poezję. Oto ona w wersji oryginalnej:
W zamierzchłych czasach, gdy byłam jeszcze studentką pierwszego roku studiów z filologii polskiej, miałam ogromne szczęście poznać polski średniowieczny wiersz erotyczny. Zaszczyt, gdyż trzeba studiować filologię polską lub być miłośnikiem poezji staropolskiej, by zetknąć się z Piosenką nieprzyzwoitą. Także należę do grona wybranych. Dziś Was też do tego grona zapraszam. Oto staropolski wiersz erotyczny: Czytaj dalej Pisanie scen erotycznych. Słownictwo
Po czym można odróżnić początkującego adepta sztuki pisarskiej od tego bardziej doświadczonego? Między innymi po tym, że początkujący autor informuje, a bardziej doświadczony pokazuje. Co mam na myśli?
Muszę się Wam do czegoś przyznać. Jestem błędziarą. Jakoś tak mam, że zawsze zrobię literówkę, coś pomylę, zapomnę o przecinku. A potem wydostaje się to na światło dzienne, a raczej na oczy czytelników. Na szczęście (lub nieszczęście) nie tylko ja tak mam. Właściwie to całkiem normalne, że autor nie dostrzega części błędów i bywa zdumiony, gdy po miesiącu czyta swój tekst. Otwiera szeroko oczy i pyta sam siebie: „Ja to przeoczyłem?”. Przynajmniej ja tak mam. Tylko mówię do siebie w rodzaju żeński, a potem lekko się rumieniąc, szybko poprawiam to, co jest do poprawienia.
